In het boek Il grande deception onderzoekt Marianna Aprile de complexe relatie tussen vrouwen en politiek, door middel van de analyse van de metgezellen van Italiaanse leiders in de afgelopen jaren.
De Italiaanse vrouwen en de het beleid: een zeer gecompliceerde relatie die hij op een zeer punctuele en diepgaande manier onderzocht Marianna Aprile, in zijn nieuwe boek Het grote bedrog , een analyse van de rol die vrouwen hebben gespeeld naast de leidende politici van de laatste jaren van de Italiaanse politiek.
Een geleidelijke verdwijning van een figuur die vergelijkbaar had kunnen zijn met die van de presidentsvrouw en wat zich geleidelijk vertaalt in de oorverdovende afwezigheid van een vrouwelijke publieke rol, stille figuren functioneel media constructie van de kameraden, zo erg zelfs dat voor de nieuwste politieke leiders de afwezigheid van de politieke rol van de kameraad gepaard ging met een overmatige blootstelling van de pop. Marianna Aprile neemt ons mee op deze reis om te ontdekken wat we nog nooit hebben gehad, zo erg zelfs dat de vraag die het boek opent is: "waarom hebben we niet eens een first lady?"
In The Great Deception Marianna Aprile is van plan deze vraag te beantwoorden. We interviewden haar om te vertellen waarom de rol van vrouwen in de politiek (nog) zo beperkt is.
Italiaanse vrouwen en politiek: wat zijn de redenen waarom we nog geen vrouwelijke premier hebben gehad?
Er zijn er veel en het gaat ook om vrouwen die zich niet met politiek bezighouden. Ze hebben er een te maken cultuur die de politieke macht (en niet alleen) in mannelijke handen houdt en met starre structuren (zoals die van partijen maar ook van bedrijven, kranten …) die moeilijk te beklimmen zijn en die de neiging hebben om altijd gelijk te blijven aan zichzelf.
Hieraan moet worden toegevoegd dat de organisatie van werkoveral wordt het op mannelijk ritme bestudeerd en houdt het geen rekening met de - nog steeds geheel voor vrouwen - noodzaak om gezinszorg te combineren met het beroep. Ten slotte is er een oorzaak die directer van vrouwen afhangt en waarover Emma Bonino en Maria Elena Boschi praten in de interviews die ze me gaven voor het boek. Het heeft te maken met de terughoudendheid waarmee vrouwen zich aanbieden voor topfuncties. Uit angst om deuren in het gezicht te nemen, probeer je het vaak niet eens. Mannen een plezier doen en zelfs nog meer verkooppunten uitsluiten die al behoorlijk ingewikkeld zijn om te hebben.
Hoe worden de kameraden van politieke leiders "gebruikt" in hun publieke imago en marketingstrategie?
Zoals elk ander element (kinderen, moeders, grootmoeders …) van het privéleven van leiders. Sinds vooraanstaande politici zijn begonnen te communiceren volgens de patronen en codes van beroemdheden, is de privésector een belangrijke chip geworden om te spelen. En bovenal is de meest effectieve chip de sentimentele. Daar paar het werkt altijd: het intrigeert, intrigeert, veroorzaakt jeuk en is tegelijkertijd geruststellend. Politici weten dit en gebruiken het. Sommige, zelfs in een anti-roddelsleutel, als een vorm van preventieve verdediging tegen mogelijke geruchten over hun privépersonen. Het is geen nieuw fenomeen, het werd geboren met de Tweede Republiek. Nu lijkt het alleen maar duidelijker voor de proliferatie van de media, vooral sociaal.
Wat kan er worden gedaan om het "gezond verstand" te veranderen en vrouwelijk leiderschap van onderaf aan te moedigen?
Geloof eerst dat het mogelijk is. In de politiek, in de wetenschap, in de kunsten, in het ondernemerschap zitten we vol met vrouwelijke figuren die de wereld benijd heeft en ons benijdt (ik denk aan Fabiola Giannotti, zojuist herbevestigd aan het roer van CERN, of Samantha Cristoforetti, voor velen succesvolle ondernemers). We hebben echter de neiging om ze als uitzonderingen te beschouwen. Heb nodig verandering van perspectief om ze te gaan zien als bewijs dat je het kunt als je wilt.
Vrouwen en macht: waarom worstelen Italianen nog steeds om te accepteren dat een vrouw leiderschap heeft?
Ten eerste omdat er maar weinig vrouwelijke leiders zijn: ze zijn nog steeds de eenhoorns van de politiek. Dan voor een soort onbewuste reactie op basis van wantrouwen: we zijn ons er allemaal van bewust dat we in een politiek systeem leven dat afneemt in het mannelijke, dus als we een vrouw het leiderschap zien naderen, worden we ertoe gebracht ons af te vragen wat erachter zit, hoe ze aan zo hoog. We denken aan alles behalve verdiensten. En over het onbewuste gesproken, veel moeite die we doen om ons er een voor te stellen leidende vrouw het hangt ervan af dat we haar tenslotte allemaal beter thuis zouden zien met haar man, kinderen en bejaarde ouders om voor te zorgen. Er is veel cultureel werk aan de winkel. Bij ieder van ons thuis. In het boek stuur ik de lezer een uitnodiging die ook een beetje een uitdaging is. Ik vraag je om te proberen je persoonlijke geschiedenis te herschrijven en je alleen te concentreren op de vrouwelijke figuren die het wat versnelling of wending hebben gegeven. Het is een verrassende oefening die laat zien hoe er in elk van onze huizen minstens één leider is geweest, maar we hebben haar niet herkend of we hebben haar er niets over verteld.
Wat vertellen 'roze' roddels ons over onze politici?
Daar is de roze roddels dat politici "lijden" en wat politici "handelen" in de eerste persoon (of via een spindoctor). In het eerste geval onthult de roddel wat een politicus niet over zichzelf zou willen laten zien (zwakheden, ondeugden, ongepaste kennissen) en dat hij misschien zelfs probeert te bedekken met een glanzend sentimenteel verhaal. In het tweede geval dient de roze roddel om de lezer-kiezer gerust te stellen, om hem te identificeren ("kijk, ik ben ook een vader, ik ben ook een echtgenoot …") en vaak ook om hem af te leiden van sommigen fout of een kritieke kwestie die nauwer verband houdt met de activiteit van de politicus.
Wat is de "proto-first lady" die je het meest intrigeerde en om welke redenen?
Ik ben altijd gefascineerd geweest door de figuur van Veronica Lario. Een complexe en originele vrouwelijke en politieke figuur (zeer politiek). Een vrouw die in de jaren dat de politiek haar een rol oplegde (die ze niet wilde), was volgens de fasen een ondersteuning het is een tegengesteld van haar man, die altijd probeerde haar autonomie te bewaren voor de omslachtige en controversiële figuur van hem. Achter de openbare Veronica kunnen we een glimp opvangen van een enorm werk dat de privé Veronica in de loop der jaren voor zichzelf heeft gedaan en dat me altijd heeft geïntrigeerd.
