Het gewichtsverlies van Adele is het nieuwste argument dat (opnieuw) de discussie over het heersende schoonheidsmodel heeft aangewakkerd, dat nog nooit zo tegenstrijdig is geweest
Onverminderd het heilige recht van eenieder om van gedachten te veranderen e doe met je lichaam wat het eerlijker acht, is de discussie breed en veelzijdig. Curvy betekent niet zwaarlijvig, dun betekent niet anorexia.
In het tijdperk van wijdverbreide voedselparanoia - denk maar aan de kruistochten, vaak wetenschappelijk onwaarschijnlijk, tegen gluten en palmolie, om de meest opvallende te noemen - de verheerlijking van sportactiviteit ten koste van alles (nu gaat het ook om de grootmoeder) en de parallel overmatige blootstelling van voedsel (wat overal is), is de discussie over esthetische normen fel, bijna militant geworden.
Mode is "schuldig" aan het voorstellen van een ideaal van de vrouw dat raakt aan anorexia, ontdaan van die kenmerken die als 'vrouwelijk' worden beschouwd - lees de rondingen - ten gunste van een silhouet dat ver boven gewone stervelingen uitsteekt en zich identificeert in een ephebisch prototype waarin de seksen vaak in de war raken.
Men moet niet vergeten dat dit ideaal enerzijds de weerspiegeling is van alle obsessies van onze samenleving (magerheid, jeugd, seks) en anderzijds, veel minder poëtisch, het resultaat is van veranderingen in de markt.
De modellen zijn echter niet de enige hoofdrolspelers van de covers en reclamecampagnes: om met hen te strijden voor de scepter van koningin van het rijk zijn er beroemdheden zoals (in feite) Adele, Beyoncé, Kim Kardashian: die verschillen van de anderen tot het punt dat ze bijna cartoonachtig worden, zoals in het geval van de realityster Kardashian, die een zeer vruchtbaar handelsmerk heeft gemaakt van zijn overdreven achterwerk.
Of je het nu leuk vindt of niet, het is deels aan hem te danken dat een bepaald soort lichamelijkheid definitief is opgeruimd, zelfs door de mode-industrie, die zich heeft moeten 'buigen' naar zijn miljoenen volgers. En als het "Kardashian-model" op zijn minst controversieel is - en helemaal niet natuurlijk - zijn er andere persoonlijkheden die de uitdaging zijn aangegaan.
Denk maar aan de actrice en komiek Amy Schumer, die in Italiaanse bioscopen arriveerde met A Disaster of Girl, die de criticus die haar 'te mollig om als aantrekkelijk te worden beschouwd' noemde met een naakte selfie op Instagram reageerde, vergezeld van het bijschrift 'Ik ben zo en ik ben niet van plan om te veranderen . De anderen passen zich aan ". In het buitenland is er veel over Schumer gesproken, mede dankzij het succes van haar show Inside Amy Schumer, die begon in 2013 en nog steeds aan de gang is en die haar definitief heeft ingewijd.
Zelfvertrouwen, zelfvertrouwen, acceptatie: het zijn woorden die in tijdschriften altijd stuiteren bewustmakingscampagnes die de sociale netwerken kruisen telkens wanneer dit onderwerp wordt aangeroerd. Woorden daarentegen zijn belangrijk, zei iemand: dus het model Stefania Ferrario ze werd de hoofdrolspeler van de hashtag die een paar maanden geleden viraal ging op Instagram #Droptheplus, of liever "laten we de plus verlaten": ze is geen model met een grote maat, maar eerder een model. Het is zo moeilijk?
Omdat er veel vrouwen zijn, evenals de schoonheidskanonnen, en het hierboven genoemde ephebische prototype slechts een deel van hen vertegenwoordigt. Hiervoor is het beeld van Candice Huffine (rechts) op de Pirelli-kalender en die van de pracht Myla Dalbesio in de lingeriecampagne van Calvin Klein zijn ze een verademing: mooi zoals alleen modellen natuurlijk kunnen zijn, maar toch anders dan hun collega's die op de catwalks lopen. Diversiteit is mooi, nietwaar?
Aan de andere kant is het niet zo dat de lange ledematen beter af zijn, eh, natuurlijk: in de eeuwig neerslachtige woonkamer die de internetketel is, wordt in feite niemand van kritiek gered. Zelfs de erg populaire bloggers niet Chiara Biasi is Chiara Ferragni, die werden overspoeld met opmerkingen die veel verder gingen dan het openbare fatsoen vanwege enkele shots waarin ze "te mager" leken. Weten we zeker dat de Facebook-evenementen "Let's feed Chiara Biasi" of de minachtende opmerkingen op Instagram ("You suck, eat a sandwich") de juiste manier zijn om de discussie te benaderen? Af en toe moet eraan worden herinnerd dat sociale netwerken niet de balk onder het huis zijn.
Evenzo denken velen aan het model Tess Holliday - de 29-jarige ingehuurd door MiLk Model Management en promotor van de hashtag #effyourbeautystandards (naar de hel met je schoonheidsnormen) - beide veel verder dan wat als 'rond' of gezond wordt beschouwd. En dit is misschien het punt: depersistentie van sociale netwerken helpt zeker niet om de streng uit de goede richting te ontrafelen.
De rol van de media in dit geval is het fundamenteel, vooral bij de keuze van de terminologie die moet worden aangenomen en bij die van de te vertellen verhalen: de verantwoordelijkheid het is groter in verhouding tot de jongere groep nieuwslezers / gebruikers, pre-adolescenten en adolescenten, nooit zoals in deze historische periode die gebombardeerd werd door een stroom van vaak tegenstrijdige informatie.
De bevordering van de serene acceptatie van jezelf en tegelijkertijd van jezelf levensstijl gezond en evenwichtig, daarom zou het dat gouden compromis moeten vertegenwoordigen dat maar al te vaak wordt vertrapt door de vraatzucht van luidruchtige en oppervlakkige campagnes. Dat wil zeggen, niet alles is toe te schrijven aan een hashtag op Instagram, en misschien is het het beste.
